Who are you?

Who are you?
To me, you're the man who captured my savage heart
And made me eat my words,
The man who resurrected
All dead thoughts in me,
The man who gave hope
To all possibilities-
The man who covered my eyes
Who made me slip into blindness-
A blindness not unwanted,
A blindness which defined things meaningless before.

Who really are you?
To me, you're the man who bears the word "impossible",
You're a test of my character,
You're the fire who sharpens my blade,
You're the challenge who'd bring me closer
To the one I truly love
And through you that love is made stronger
And because of you, I accept my fate:

That I belong to him alone,
That I am bound to him, time out of mind.
And through the tearing of that blindness you brought me,
I now see it all
And I thank you for passing through.
Thank you.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Sa Tuwing Ipipikit Ko ang Aking mga Mata

Sa tuwing ipipikit ko ang aking mga mata, Nakikita ko ang iyong mukha At aking napagtatanto kung paano Kinatay ng pera, trabaho at mga tao Ang pagkamalikhain ko. Sa tuwing ipipikit ko ang aking mga mata, Nakikita ko ang iyong mukha Na animoy mala- halimaw na anino Ng isang nkalimutang panaginip Na nakabaon sa lumipas na mga taon Ngunit minumulto ako hanggang ngayon. Sa tuwing ipipikit ko ang aking mga mata, Nakikita ko ang iyong mukha At batid ko ang hapdi ng mga sugat Ng mga nasirang pangarap Na ibinulong ko lahat sa dagat, At ang dagat ang tanging nakakaalam Kung ano ang tunay na nilalaman Ng puso na pilit namang kinkalimutan  ng isipan Dahil akoy nasasaktan Sa tuwing naaalala ang sumpa Na maging malaya sa kandungan Ng sining at musika At mga nag aapoy na salita Na isusulat sa papel ng tinta. Sa tuwing ipipikit ko ang aking mga mata Nakikita ko ang iyong mukha At ang sinsasabi sakin ng iyong mga mata: "Mahal, maging malaya ka. Maging malaya ka na.&qu
Read more

Ulan

Nang aking idilat ang malulungkot kong mga mata Ibinungad sa akin ang isang tahimik na digmaan- Digmaan ng magkatunggaling liwanag at karimlan Na pinaluha ang kalangitan na tinatawag na "ulan." Unti- unti ang luha ng langit ay naging luha ko, Tumilamsik at tumulo sa mukha kong pinagkaitan ng ligaya At walang ano- ano'y naisip ko- Ikaw marahil din ba ay nabasa? Marupok na ngiti lamang ng aking labi ang sumagot Na tila winiwikang "Hindi, kanlong sya ng kanyang iniibig. Ligtas sya sa malupit na ulan, samantalang ikaw, Pati kaluluwa mo'y basang- basa diyan." At nahabag ako sa aking kinahinatnan, Kailan pa natutong manakit ang ulan? "Dito na lamang po ako," wika ko sa cocherong may makabagong sasakyan at iniabot ang bayad. "Salamat, Binibini", sagot nya, "tila nilalamig ka na." "Ayos lang ako Ginoo, sanay ako sa malamig na pakikitungo Ng ulan, ng langit, at ng iniibig ko."
Read more

Her Reign of Terror

If she could parse whatever's going on inside her She would have understood that Darkness and all, Instead she proclaimed a stabbing statement: "You're no love of mine at all!" And when I heard that, words had left me She then turned into a bird with roseate feathers, But her eyes were as black as the night sky, Cold, empty, bleak- light-forsaken altogether. She crushed our little world in her hands She annihilated everyone that made her remember The kindness, the mercy, the life, the love Which once upon a time, lived in her. And I, locked up in her dungeon Found comfort in the company of the mice, Clad in the gloom, silenced for eternity I was nothing but a sore in her eyes. But lying here, I still remember it all- The light in her eyes before this pitiless horror, How a gentle soul radiates behind her genuine smile, How benevolent she was before this reign of terror.
Read more